Ubiór na jazdę konną

Budowa konia (cz. 3)

Budowa konia (cz. 2)

Budowa konia (cz. 1)

Konie tarantowate

Konie tarantowate, koń tarantowaty charakteryzują się ciemnymi plamkami różnej wielkości, które występują na białej skórze, bądź odwrotnie - są białe na ciemnej skórze. Pojawiają się także inne rodzaje ubarwienia - tzn. konie bez plamek, bądź fragmentami zmieszanych ze sobą włosów ciemnych i białych. U tarantów może też wystąpić jedna, biała plama. Skóra konia tej maści jest zwykle ciemna pod ciemną sierścią, różowa pod białą oraz pokryta kropkami w okolicach oczu i pyska. 

U tarantów mogą wystąpić następujące wzory: 

leopard, czyli plamki umieszczone na białej sierści, sierść na głowie, szyi, bokach, brzuchu i w okolicach pachwin jest maści zasadniczej lub z domieszką białego koloru

werniksowy, nazwa wzięła się od ciemnych plam, rzwm. werniksowych, które moga występować na skórze, generalnie koń tej maści wygląda jak leopard bez plamek tarantowatych

derka, to wzór pod którym kryje się biała plama umiejscowiona głównie na zadzie i guzach biodrowych, derki mogą być z ciemnymi plamkami lub bez

płatki śniegu, na maść takiego konia składa się ciemna skóra pokryta białymi płatkami o średnicy od 1 do 3 cm

cętkowany, to wzór, który jest odwrotnością płatków śniegu, tzn. na białym tle występują małe, ciemne plamki

oszroniony, który jest stosowany na określenia konia o mieszanej sierści, zwłaszcza na zadzie i lędźwiach.

Konie srokate

Konie srokate, koń srokaty charakteryzują się dużymi, nieregularnymi plamami białej sierści na różowej skórze, którą przedzielają płaty innej maści na czarnej skórze. Kolor grzywy i ogona to zwykle biały lub ciemnomastny. 

Biorąc pod uwagę kolor płatów innej maści wyróżniamy konie: gniadosrokate, karosrokate, kasztanowatosrokate, siwosrokate itp. Z kolei ze względu na typy wzoru płatu istnieją odmiany:

tobiano, czyli płaty niepostrzępione zlokalizowane na grzbiecie

overo, postrzępione płaty, które nie przechodzą przez grzbiet

sabino, to wysokie odmiany na kończynach, sięgające nawet do brzucha.

Konie siwe

Konie siwe, koń siwy wyróżniają się białą lub mieszaną sierścią. Jako źrebięta są ciemno umaszczone - są kare, kasztanowate, dopiero z czasem jaśnieją, siwieją. Często występują u nich brunatne plamki - wówczas stosuje się na nie określenie "siwy w hreczce". Grzywa i ogon są szare, rozjaśnione lub z czarną domieszką na końcach.
Rodzaje odcieni koni siwych, konia siwego to:

ciemnosiwe - z burą sierścią

jabkowite szpaki, czyli szare w jaśniejsze plamki

szpak miodowy, na określenie konia siwiejącego z kasztana o sierści w kolorze rdzawobiałym

szpak różany, czyli siwiejący z gniadego o brunatnobiałej sierści

jasnosiwe, konie białe z ciemniejszą sierścią na zadzie i nogach

mlecznosiwe, czyli białe

dropiate, wyróżniające się białą sierścią z drobnymi kropkami w rudym lub czarnym kolorze.

Maść siwa jest zarezerwowana dla kucyków Camargue, które żyją na wolności na poludniu Francji. Wyłącznie siwe są również konie kladrubskie i perszerony.

Konie palomino

Konie palomino jest rozjaśnieniem maści kasztanowatej. Konie tej maści posiadają żółto-złotawą sierść oraz jaśniejsze, często białe grzywę i ogon. Czasami na głowie i kończynach pojawiają się różne odcienie. Ciekawostką jest fakt, iż źrebięta tuż po urodzeniu mają jasną skórę oraz niebieskie oczy, które ciemnieją w miarę dorastania. 

Wyróżniamy trzy odcienie:

masłowata, typowa dla koni o jasnej, żółtawej sierści oraz jaśniejszych grzywy i ogona

złotoizabelowata, charakteryzująca konie o żółtozłocistej sierści, grzywa i ogon mają podobny lub jaśniejszy odcień

palomino, pod którym kryje się sierść w kolorze od jasnego do ciemnego złota oraz biaława grzywa i ogon.

To rzadka maść, która występuje jedynie u koni rasy kińskiej oraz palomino. W przypadku tych ostatnich, warunkiem zakwalifikowania do rasy jest posiadanie w rodowodzie co najmniej 50 procent przodków palomino.

Konie myszate

Konie myszate tp sierść o zabarwieniu od popielistej do ziemistej, z ciemniejszym, niemal czarnym kolorem na grzywie i ogonie, to wyróżniki maści myszatej. Często u koni o tej maści występuje dodatkowo czarna pręga wzdłuż grzbietu oraz poprzeczne pręgi na kończynach. 

Jeśli chodzi o odcienie tej maści, to wyróżniamy dwie jej odmiany:

jasnomyszata, typowa dla koni o jasnopopielatej sierści

ciemnomyszata, czyli ciemnoszara.

Dodajmy, iż maść myszata charakteryzuje wyłącznie koniki polskie oraz tarpany. Jest ona raczej rzadką odmianą, występującą u kucy pochodzących od dzikich ras.

Konie kasztanowate

Konie kasztanowate, koń kasztanowaty, to określenie koni charakteryzujących się rudobrązową sierścią, często z grzywą i ogonem w tym samym, bądź nieco jaśniejszym kolorze. 
Podobnie jak w przypadku innych maści, możemy wyróżnić tu kilka odcieni występujących u koni:

Brudnokasztanowata, czyli odmastka maści kasztanowatej, u której mogą pojawić się dodatkowo czarne włosy

Ciemnokasztanowata, typowa dla koni o tym samym, ciemnym kolorze grzywy i ogona

Jasnokasztanowata, charakteryzująca się rudożółtawą sierścią oraz jaśniejszym, niekiedy niemal bialymi ogonem i grzywą. 

Konie kare

Konie kare, koń kary to określenie koni o czarnej sierści. Temu określeniu nie przeszkadza fakt, że często głeboka cześć sierści latem zmienia odcień na brązowy. Maść charakteryzuje intensywny, czarny kolor, który występuje również na grzywie o ogonie. Kary jest także określeniem konia, u którego występują białe plamki na głowie i kończynach. Warto dodać, iż maść kara jest typowa dla koni fryzyjskich, jeśli wśród osobników tej rasy pojawiają się konie innej maści, są one natychmiast wykluczane z hodowli. 

Wyróżniamy dwa odcienie dla tej maści:

kruczy charakteryzujący się granatowym połyskiem

wroni, czyli popielaty odcień, bez połysku

Konie kasztanowate

Konie kasztanowate, koń kasztanowaty, to określenie koni charakteryzujących się rudobrązową sierścią, często z grzywą i ogonem w tym samym, bądź nieco jaśniejszym kolorze. 
Podobnie jak w przypadku innych maści, możemy wyróżnić tu kilka odcieni występujących u koni:

Brudnokasztanowata, czyli odmastka maści kasztanowatej, u której mogą pojawić się dodatkowo czarne włosy

Ciemnokasztanowata, typowa dla koni o tym samym, ciemnym kolorze grzywy i ogona

Jasnokasztanowata, charakteryzująca się rudożółtawą sierścią oraz jaśniejszym, niekiedy niemal bialymi ogonem i grzywą. 

Konie Gniade

Konie gniade, koń gniady charakteryzują się brązową sierścią w różnych odcieniach, od jasnobrązowego do prawie czarnego, jego grzywa i ogon są zawsze czarne, podobnie jak dolne części kończyn. I tu wyróżniamy kilka odcieni: 

Jasnogniada - konie o jasnobrązowej sierści wręcz z żółtym zabarwieniem, z jeszcze jaśniejszym brzuchem i pachwinami. W tym odcieniu pojawiają się czasem tzw. konie "zielononogie", wyróżniające się szarozielonym zabarwieniem kończyn, a grzywa i ogon są siwe. Grzywa i ogon koni gniadych są ciemne

Złotogniada - typowa dla koni o charakterystycznych, czerwonawych włosach. Ich grzywa u ogon są ciemne

Ciemnogniada, na którą składa się ciemnobrązowa sierść oraz czarne kończyny, pysk, grzywa i ogon

Skarogniada, czyli czarno-brązowa sierść oraz grzywa, ogon i kończyny w czarnym kolorze

Konie dereszowate

 Konie dereszowate, koń dereszowaty, to nazwa maści wyróżniającej się białymi lub maślastymi włosami, przemieszanymi najczęściej pół na pół. Kolor ten występuje najczęściej na tułowiu, głowie oraz kończynach. Na tułowiu mogą występować ciemniejsze plamki, tzw. kukurydza. Podobnie jak w przypadku innych maści występuje w niej kilka odcieni:

Kasztanowatodereszowata, typowa dla koni o rdzawobrązowym tułowiu i białych włosach przemieszanych ze sobą, na głowie i kończynach domunuje kolor kasztanowy

Gniadodereszowata, charakteryzuje się brązowym tułowiem przemieszanym z białymi włosami. Ciemniejsze włosy występują na głowie i kończynach. Grzywa i ogon mają czarny kolor, czasami mogą być pomieszane z białymi włosami

Karodereszowata, czyli zmieszane ze sobą czarne i białe włosy występujące na tułowiu oraz czarna grzywa, ogon i kończyny

Konie bułany

Konie Bułany, koń bułan to konie charakteryzujące się jasną, jasnożółtą sierścią oraz czarną grzywą i ogonem. Czarny kolor dominuje również na kończynach. U większości koni tej maści występuje ciemnobrązowa pręga grzbietowa oraz poprzeczne prążki na przedramionach i podudziach.
Wyróżniamy kilka odcieni tej maści:

Jasnobułana, czyli jasnożółta, czasami z połyskiem

Wilczata w przypadku dodatkowych czarnych włosów umiejscowionych na grzbiecie, lędźwiach oraz zadzie i bokach

Czerwonobułana - typowa dla koni o jasnym, pręgowanym włosiu

Maści koni

Maści koni - umaszczenie koni są czynnikiem bardzo istotnym, pozwalającym każdemu miłośnikowi jeździectwa często jednoznacznie określić, z jakim konkretnie koniem mamy do czynienia. W przypadku niektórych ras umaszczenie koni jest ich wyróżnikiem, dla przykładu warto choćby wspomnieć o koniach fryzyjskich, które są kare. Takie przykłady można by mnożyć. 

Starzec jakubek

Krzaczasta roślina, wieloletnia, chwast


Objawy zatrucia:

-zaparcie
-biegunka
-ziewanie
-trudności oddechowe
-chudnięcie
-uszkodzenie wątroby
-niepokój
-zataczanie się (wędrowanie)
-ślepota
-skurcze
-śpiączka wątrobowa

Ok. 4-8 % wagi ciała świeżej rośliny także w sianie i kiszonce,-> śmiertelne
mniejsze ilości lub ciągłe przyjmowanie -> schorzenia przewlekłe, kończące się często śmiercią

Pokrzyk wilcza jagoda

Bylina, wytwarza łodygę o wysokości do 2 m, gałęzista


Objawy zatrucia:

-rozszerzanie źrenic
-pragnienie
-zaparcia
-kolka
-wyczerpanie
-osłabienie
-przyśpieszone tętno i oddech

120g suchego ziela i liści -> trujące;
suche korzenie od 180g -> śmiertelne

Orlica pospolita

Paproć, powszechnie występująca roślina leśna


Objawy zatrucia:

-,,zataczanie się" (jak skrzyp błotny)
-brak apetytu
-lękliwość
-chwiejność
-krwawa biegunka
-krwiomocz
-załamanie się


Cała roślina trująca -> śmiertelna

Zimowit jesienny

Roślina łąkowa


Objawy zatrucia:

-brak apetytu
-odrętwienie
-porażenie
-ślinotok
-zapaść krążeniowa



Dawka 1200 - 3000g -> śmiertelna w przeciągu 1-3 dni

Szczyr trwały

Krzewista bylina, chwast


Objawy zatrucia:
-biegunka
-krwiomocz
-uszkodzenie wątroby
-ochwat
-kręcz szyi



roślina świeża i sucha -> śmiertelnie trująca

Robinia biała

Drzewo ozdobne spotykane w alejach, po części zdziczałe


Objawy zatrucia:

-Szał
-ślinotok
-odrętwienie
-zapalenie błony śluzowej, żołądka i jelit
-biegunka
-kolka
-ochwat
             -objawy porażenia


Dawka 150 g koty i liści -> śmiertelnie trująca

Żarnowiec miotlasty

Krzak, krzew ozdobny


Objawy zatrucia:

-duże podniecenie
-objawy porażenia
-kołatanie serca
-poronienie



Cała roślina trująca; przy udzieleniu pomocy na czas -> nie jest śmiertelna

Lulek czarny (szalej czarny, żabi barszcz)

Krzewista roślina jednoroczna lub dwuletnia, chwast, charakterystyczny wygląd.


Objawy zatrucia:

-przyśpieszony oddech
-szał
-pragnienie
-zaparcie
-porażenie (jak wilcza jagoda)


180 - 360 g świeżej rośliny -> śmiertelne

Złotokap zwyczjny

Krzak, drzewo lub żółto kwitnący krzakozdobny.


Objawy zatrucia:

-podniecenie
-zaburzenia ruchów
-skurcze
-pocenie
-zawroty głowy
-całkowity paraliż.
Śmierć przez porażenie dróg oddechowych

Trujące:
korzenie,nasiona, kwiaty (250 - 300g nasion -> śmiertelne  <śmierć w śpiączce>)

Skrzyp błotny

Roślina wieloletnia, powrzechna na wilgotnych łąkach, w rowach i nad wodą.


Objawy zatrucia
-,,zataczanie sie"
-lękliwość
-chwiejność
-paraliż tylnich nóg
-załamanie


Cała roślina - śmiertelnie trująca

Naparstnica purpurowa

Roślina ozdobna


Objawy zatrucia:

-biegunka
-chwiejność
-porażenie
-zatrzymanie czynności serca


Dawka 100- 200 g świerzych liści -> śmiertelna

Cis pospolity

Krzew ozdobny chroniony, krzak albo drzewo o zawsze zielonych igłach


Obiawy zatrucia:

-nieżyt żołądka i jelit
-uszkodzenie nerek
-zatrucie serca i dróg oddechowych

śmierć już w 5 minut !!
po spożyciu igieł (100 - 200 g) i gałązek

Knieć błotna

Krzewista bylina bagienna i łąkowa


Objawy zatrucia:

-kolka
-zapalenie nerek
-skurcze
-niezborność nóg tylnych

Niewielka toksyczność.
Ususzona - nietrująca

Bukszpan zwyczajny

                     Bukszpan zwyczajny


Drzewo, krzak, żywopłot, krzew ozdobny.


Objawy zatrucia:

-zawroty głowy
-niepokój
-biegunka
-skurcze
-porażenie ośrodkowego układu nerwowego.

Śmierć przez porażenie dróg oddechowych po zjedzeniu 750 g liści w krótkim czasie

Rośliny trujące, śmiertelne dla koni

Kolejne  14 postów poświęce roślinom trujących dla koni

Koniec!

Koniec przyporów do cyszczenia konia jak coś pominełam  lub jak chcecie sie jeszcze czegoś dowiedzieć na inny temat koni lub jeżdżców do piszcie w komach

Szczotka do grzywy

                      Szczotka do grzywy

do ogona sie nie nadaje !!
Tak samo jak inne szczotki!!
konie w ogonie mają strasznie łatwe do wyrwania włosie!
Jak chcecie rozplątać włosie w ogonie konia to tylko delikatnie rękami
pamiętajcie to ważne!!!

do mycia konia

                                                                                 

szczotka + gąpka - można sie domyślić











-ściągarka wody i potu dla konia

Szczotka ryżowa

                     Szczotka ryżowa

 ma długie sztywne włosie , dzięki czemu można łatwo usunąć pierwszą warstwę kurzu. Przeważnie też czyści się nią nogi konia, ponieważ one z reguły są najbardziej zakurzone. Skóra tam też jest najbardziej naciągnięta i "przy kości". Jednak stosuje się ją do całego ciała konia, tak jak już mówiłam, żeby "wygarnąć" pierwszą warstwę pełną kurzu i martwego naskórka.

Zgrzebło

Zgrzebło, potocznie zwane grzebieniem używane w procesie zgrzeblenia. Zgrzebło to najczęściej gumowa, plastikowa lub metalowa szczotka przeznaczona do czyszczenia zwierząt hodowlanych i domowych. W zależności od materiału z którego wykonane jest zgrzebło: gumowe służy do czyszczenia sierści, usuwania włosów w czasie linienia oraz czyszczenia innych szczotek z sierści, plastikowe do rozczesywania bardzo mocno zlepionych fragmentów sierści konia, natomiast metalowe do oczyszczania szczotek z włosia.

Zgrzebła wykonanego z metalu w postaci drucianej lub

metalowych haczyków używało się również do rozczesywania i prostowania włókien przędzalniczych (patrz grępla).

Kopystka

                        Kopytka



Kopystka – narzędzie służące do czyszczenia kopyt końskich. Za pomocą kopystki usuwa się różnego rodzaju materię, która utkwiła we wklęsłej podeszwie kopyta: słomę, wióry, brud, odchody, a także drobne kamyczki, piasek i inne obce ciała.
Kopystką powinno się operować od strony tzw. piętki do palca (przodu) kopyta, aby uniknąć zranienia się lub uszkodzenia podeszwy, strzałki lubpiętki kopyta. Należy uważać, by nie uszkodzić wrażliwych okolic strzałki kopytowej.

Przybory do pielęgnacji konia

                         Przybory do pielęgnacji konia



   W następnych postach napisze coś od siebie o sprzętach do pielęgnacji konia po kolei. Każdy post o innym przyborze.
do czego służy, jak wygląda ,jak używać, itp.

Cwał

Cwał – najszybsza odmiana chodu końskiego; występują 4 takty uderzeń kopyt. Nogi konia stawiane są w kolejności: lewa tylna – prawa tylna – lewa przednia – prawa przednia lub odwrotnie, poczynając od nogi prawej tylnej. Następnie występuje faza lotu, kiedy wszystkie nogi konia znajdują się w powietrzu.
Cwał jest odmianą galopu wyciągniętego – oprócz tego, że ślady kopyt tylnych przekraczają ślady kopyt przednich, koń porusza się tak szybko, że rozbija chód na cztery takty (każdy galop jest trzytaktowy, prócz cwału, który ma cztery takty). Noga prowadząca pracuje w cwale tak samo, jak w galopie.
W cwale jeździec unosi się z siodła do półsiadu, odciążając w ten sposób grzbiet konia. Cwał jest chodem wykorzystywanym podczas wyścigów konnych.
Najszybsze konie świata (pełna krew angielska) cwałują z prędkością ponad 60 km/h. Najwyższa zarejestrowana prędkość, jaką osiągnął koń, to 69,6 km/godz. Rekordzistą jest koń wyścigowy Big Rackett.

Galop

Galop - jest chodem trzytaktowym konia (ogólnie - koniowatych), jeden "skok" nazywa się z francuskiego foule. Po każdej foule konia następuje faza zawieszenia. W zależności od tego, która para kończyn wysuwa się bardziej do przodu, rozróżniamy galop z prawej lub lewej nogi. Zwykle koń galopuje na nogę odpowiadającą kierunkowi ruchu (wewnętrzna para nóg wysuwa się do przodu). Jeżeli wysuwająca się do przodu para kończyn jest parą zewnętrzną, koń porusza się kontrgalopem.
Rozróżniamy następujące tempa galopu:

Galop roboczy

Jest to galop w naturalnym rytmie konia; równomierny i rytmiczny; stosowany w dyscyplinie ujeżdżenia podczas wykonywania większości figur na czworoboku np. wolty i ciągi.

Galop pośredni

Zmusza konia do wzmożonej pracy grzbietem oraz zwiększenia stopnia uginania i prostowania tylnych kończyn. Tempo równomierne wynosi 340-350 m/min.

Galop zebrany

Zwolniony do minimum. Dzięki maksymalnemu podstawieniu zadu środek ciężkości przesuwa się do tyłu. Szyja jest wygięta, wysoko podniesiona, czoło pionowo. Galop zebrany wymaga od konia gibkości i dobrego wytrenowania. Chód ten bardzo obciąża stawy skokowe, nie należy go więc nadużywać. W ujeżdżeniu na czworoboku stosowany przy wykonywaniu np. półpiruetów i piruetów.

Galop wyciągnięty

Koń wydłuża nogi na tyle, na ile pozwala mu budowa jego ciała. Ruchy są bardziej wyciągnięte niż w galopie pośrednim. Tempo wynosi około 33 km/godz.

Galop wyścigowy

Zobacz cwał.

Kłus

Kłus – chód dwutaktowy konia (również osła, zebry i innych koniowatych). Podczas kłusa dwie przeciwległe kończyny – prawa przednia i lewa tylna (bądź odwrotnie) jednocześnie odbijają się od ziemi.


Istnieją cztery rodzaje kłusa wykonywanego przez konia:

• kłus roboczy – naturalny chód konia, w którym koń porusza się rytmicznie i w równowadze, nie wkładając w to większego wysiłku;
• kłus pośredni – nieco szybszy od kłusa roboczego i wymagający od konia niezacznego wydłużenia, stosowany jest najczęściej jako jeden z elementów ujeżdżania konia;
• kłus wyciągnięty – przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny, chód ten wykonuje się jedynie podczas pracy na ujeżdżalni;
• kłus zebrany – koń porusza się z podstawionym zadem, wykroki są mniej obszerne, lecz bardziej efektowne i sprężyste niż w kłusie pośrednim.

Wyróżnia się trzy rodzaje jazdy kłusem:

• kłus anglezowany, stosowany najczęściej – jeździec rytmicznie podnosi ciało z siodła co drugi takt czyli w momencie, gdy para nóg ("zewnętrzna") przednia i ("wewnętrzna") tylna przesuwa się do przodu;
• kłus ćwiczebny (wysiadywany), stosowany, gdy chcemy zyskać większą kontrolę nad koniem i użyć precyzyjnych pomocy. W kłusie ćwiczebnym jeździec nie unosi się w siodle. Stosowany jest przede wszystkim przy wykonywaniu wolt, półwolt i innych ćwiczeń oraz przy zmianach chodu konia;
• kłus w półsiadzie, który polega na lekkim podniesieniu pośladków z siodła i pochyleniu tułowia, przy silniejszym (ale nie nadmiernym) oparciu w strzemionach – stosowany jest rzadziej, głównie jako ćwiczenie i w niektórych sytuacjach jazdy terenowej.

W jeździe w stylu western jeździ się przeważnie kłusem ćwiczebnym. Spowodowane jest to budową siodła, które w trakcie anglezowania lub robienia półsiadu nie zapewnia takiej stabilności jak siodło klasyczne, lecz powoduje, że wysiadywanie jest wygodne i przyjemne.

Stęp

                                                                                                                   

Stęp – czterotaktowy, najwolniejszy chód konia (oraz osła i muła). Kolejność stawiania nóg: np. lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, czy lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, lewa tylna. Prędkość 100 metrów/minutę.



Wyróżniamy:

Stęp zebrany

Ślady tylnych kopyt nie sięgają przednich lub je pokrywają. Praca kończyn w stępie zebranym jest 

 bardzo energiczna. Krok jest krótszy niż w stępie pośrednim, ale bardziej wyniosły.

Stęp pośredni

Ślady tylnych kopyt nieco przekreślają ślady przednich. Koń kroczy energicznie, lecz spokojnie, wyraźnie zaznaczonymi krokami.

Stęp wyciągnięty

Koń porusza się maksymalnie wyciągniętym krokiem, ślady tylnych kopyt wyraźnie przekraczają ślady przednich kopyt.

Stęp swobodny

Zwany również stępem na długiej wodzy, ponieważ jeździec pozwala koniowi swobodnie wyciągnąć szyję i obniżyć głowę. Stosowany jest podczas przerwy w pracy.

Krok hiszpański

W tej figurze koń podnosi wysoko nogi. Jak sama nazwa wskazuje, pochodzi on z Hiszpanii. Nauka tego chodu zaczyna się na ziemi, kiedy to jeździec delikatnie "łaskocząc" konia po przednich nogach batem, zachęca zwierzę do wysokiego ich podnoszenia. Jeździec powinien dawać wtedy specjalną komendę, jak np. "noga", lub "nóżka" i nagradzać konia sowicie za każdym razem, gdy podniesie on wysoko nogę. Jest to ćwiczenie bardzo męczące dla konia i ogólnie nie poprawia jego kondycji fizycznej.

odmiany chodu konia

Jak wiecie są 4 rodzaje chodu konia

1-najwolniejszy - STĘP
2-szypszy - Kłus
3-jeszcze szybszy - GALOP
4-najszybszy - CWAŁ

Siemka

Cześć!


Mam na imię Zuzia.
Mam ...naście lat.
Tego bloga poświecę koniom  i jeźdźcom.
Jeżdżę w stajni ,,Lambada'' w Częstochowie.
Będę się podpisywać Adminka-Farmerka .
Narazie nie będe ale po jakimś czsie kol mi pomoże w prowadzeniu tego bloga.
Moją nazwę wymyśliłam dzięki:

                                                                         Farmerce
To moja ulubiona klacz  jest piękna i łagodna
Kto jeżdzi w stajni Lambada ten wie